پاييز
از چهره طبيعت افسونکاربربسته ام دو چشم پر از غم راتا ننگرد نگاه تب آلودماين جلوه هاي حسرت و ماتم را
پاييز اي مسافر خاک آلوده در دامنت چه چيز نهان داريجز برگ هاي مرده و خشکيدهديگر چه ثروتي به جهان داري
فروغ فرخزاد